Χαρίκλεια

Στη Μεταμόρφωση (τις παλιές Κουκουβάουνες), Άρτης 29, (μετονομασθείσα το 2017 σε οδό Υποπλοιάρχου Τουλίτση, προς τιμήν του ηρωικώς πεσόντα αξιωματικού του ΠΝ στη νήσο Κίναρο), βρίσκεται το Κουτούκι της Χαρίκλειας, δηλαδή η ταβέρνα που λειτουργούν ο Τάκης και η Χαρίκλεια Καραταμπάνη.

Σε μια φιλική γειτονιά, όπου ακόμα συναντάς ταπεινές μονοκατοικίες, έχει στήσει ο Βίκινγκ των Κουκουβάουνων – παρατσούκλι που δόθηκε στον Τάκη λόγω της πληθωρικής κορμοστασιάς του – το άντρο του, την ταβέρνα που μια εποχή ήταν γνωστή και ως Στέκι του Γκορμπατσώφ, εξ αιτίας των πολιτικών του πεποιθήσεων.

Ο πατέρας του κυρ-Κώστας, πρόσφυγας Μικρασιάτης από τα Βουρλά, ήταν αραμπατζής και το καλοκαίρι για τρεις μήνες δούλευε σαν βαρελάς. Τη δεκαετία του 1960 έστησε μια μικρή παράγκα με βαρέλια και πουλούσε δικό του κρασί. Σιγά-σιγά μπήκαν 2-3 τραπεζάκια για να ξαποσταίνουν οι πελάτες που περίμεναν να γεμίσουν οι νταμιτζάνες τους με το κρασί. Κάποια στιγμή καταφτάναν και οι μεζέδες από το παρακείμενο σπίτι του Τάκη και τελικά διαμορφώθηκε ένα μικρό ταβερνάκι.

Ο Τάκης κόντευε τα 30 όταν το 1982 παρέλαβε από τον πατέρα του το ταβερνάκι. Το πρωί αλουμινάς και το βράδυ ταβερνιάρης μαζί με τη γυναίκα του Χαρίκλεια. Τη δεκαετία του ΄90 η ταβέρνα παίρνει τη μορφή που έχει τώρα σαν ένα λαογραφικό μουσείο. Και τι δεν θα βρει κανείς εδώ μέσα. Από μουσική, αποκλειστικά τραγούδια του Καζαντζίδη – ακούγονται εδώ και χρόνια από μια μεγάλη μπομπίνα – ο οποίος εκτός της μουσικής κυριαρχεί και στους τοίχους. Παντός είδους φωτογραφίες του, ημερολόγια, μπουκάλια και κούπες κρασιού με την προσωπογραφία του.

Το ιδεολογικό πλαίσιο της ταβέρνας στηρίζεται στο τρίπτυχο: Καζαντζίδης, ΑΕΚ, ΚΚΕ. Η τριάδα που χαρακτηρίζει τις γειτονιές των προσφύγων γύρω από την Νέα Φιλαδέλφεια και τη Νέα Ιωνία. Πάντως, ενώ στις μουσικές του επιλογές ο Τάκης είναι απόλυτος, κάτι σαν σταλινικό κατάλοιπο, σ’ όλα τα άλλα είναι δημοκρατικότατος. Στο μαγαζί του υποδέχεται φιλόξενα κάθε λογής οπαδούς και μερακλήδες όλων των πολιτικών πεποιθήσεων. Κοινός παρονομαστής, η αγάπη για το καλό κρασί και την παρέα.

Το Κουτούκι της Χαρίκλειας, εκτός των τακτικών και περιστασιακών πελατών του, είναι έδρα του «Συλλόγου Παγκοσμίου Φήμης Κρασοπατέρων», του οποίου το καταστατικό είναι αναρτημένο σε εμφανές σημείο: «Άρθρον 1ο. Όταν πίνεις να πληρώνεις. Η τράκα απαγορεύεται. Οι μπατίρηδες δικαιούνται βοηθήματος από το κρασοταμείο…» και ακολουθούν άλλα 12 άρθρα!…

Στην είσοδο του κουτουκιού συναντάς δεξιά τα βαρέλια του κρασιού, μπροστά τους κρεμασμένο ένα ποδήλατο αντίκα και στο κέντρο μια ξυλόσομπα για τα κρύα βράδια του χειμώνα. Κιλίμια Μικρασιάτικα, μια συλλογή με παλιά ραδιόφωνα, λαϊκές ζωγραφιές και πολλά ρητά από τη ζωή της ταβέρνας. Από φαγητά, η χρυσοχέρα Χαρίκλεια στην κουζίνα και ο Τάκης στην ψησταριά κεντούν. Σπλήνες γεμιστές, γαρδουμπάκια, μπακαλιάρος με σέσκουλα, μπακαλιάρος τηγανητός, μοναδικές συκωταριές στο τηγάνι και φρέσκιες σαλάτες. Ο Τάκης μαέστρος στο ψήσιμο, εκτός των κρεάτων της ώρας, ψήνει και καλαμάρια. Για τους φίλους βγάζει ένα ορντέβρ, έναν μεζέ από κασέρι στη θράκα με πάνω του λεπτές φέτες από σουτζούκι, που το παρασκευάζει ένας Μικρασιάτης παππούς.

Παρ’ όλη την πληθωρική παρουσία του, ο Τάκης είναι ένας πράος, τρυφερός και καλοσυνάτος άνθρωπος που του αρέσει, όταν δεν έχει ψήσιμο, να έρχεται στα τραπέζια να συνομιλεί και να φιλοσοφεί με τους φίλους του πελάτες. Έχει ένα μνημονικό απίθανο, σκέτος σκληρός δίσκος. Μπορεί να σου θυμίσει με κάθε λεπτομέρεια με ποιους είχες έλθει και τι έφαγες πριν δέκα χρόνια. Η δε κυρά Χαρίκλεια, τις ελάχιστές φορές που δεν έχει δουλειά, δεν θα κάτσει με χέρια σταυρωμένα, παρά θα πιάσει το πλεκτό της, έτσι για μην πάει χαμένος ο χρόνος.

«Τα χρόνια περνάνε και είναι σαν μην αγγίζουν το κουτούκι της Χαρίκλειας. Ίσως γιατί η αγάπη περισσεύει», ήταν ο επίλογός μου στο παλιό μου βιβλίο για την «Αθηναϊκή Ταβέρνα», και τώρα 15 χρόνια μετά, έρχομαι να το επιβεβαιώσω απερίφραστα.