Oι καλύτερες ταβέρνες της Πάρου

Οι λεγόμενες καλύτερες ταβέρνες της Πάρου είναι φυσικά ένας προσχηματικός τίτλος. Αν υπήρχε ο κατάλληλος χώρος για την επικεφαλίδα, ο τίτλος θα έπρεπε να ήταν: τα γαστρονομικά στέκια που προτιμά ο γράφων (Γιώργος Πίττας) στην Ανατολική Πάρο.

Εδώ και 45 χρόνια στην Πάρο, έχω ζήσει μαγαζιά και μαγαζιά, κι έχω γνωρίσει και συνδεθεί με πολλούς επαγγελματίες. Λόγω οικειότητας, δεν μου είχε περάσει η ιδέα να κάνω μια διαλογή των καλύτερων, όπως το έχω κάνει σε τόσα άλλα μέρη της Ελλάδας, μην τυχόν αδικήσω μερικούς. με αποτέλεσμα το Greek Gastronomy Guide να απέχει από τις συνολικές προτάσεις. Να που το 2019 ήρθε και η ώρα της Πάρου.

Η επιλογή δεν ήταν εύκολη ανάμεσα στα αρκετά εστιατόρια και ταβέρνες που τιμούν το νησί. Το ξεδιάλεγμα έγινε με διάφορα κριτήρια -που τα αναφέρω ανά περίπτωση- όπου μέτρησαν πολύ τα αντικειμένικα στοιχεία, ανακατεμένα ωστόσο με προσωπικά βιώματα και νεανικές αναμνήσεις. Δεν γινόταν αλλιώς.

Γιατί ο χώρος του φαγητού συνδέεται μοιραία με αναμνήσεις, με γενικότερες αισθήσεις, με βιώματα που υπερβαίνουν την γαστριμαργική εμπειρία.

Γιατί το χαμόγελο της Κατσουνά, ο ευκάλυπτος και τα γατιά του Γιαννάκου, οι φωνές της Μαρίας στο Καλλιτεχνικό καφενείο, ο ενθουσιασμός του Μάριου, είναι για εμένα βιώματα αναπόσπαστα με την ανάγνωση, αποτύπωση του γαστρονομικού γεγονότος, που είναι ένα πιάτο φαγητό!

Με κριτήρια λοιπόν την ποιότητα του φαγητού, ανά κατηγορία και είδος ταβέρνας ή εστιατορίου και με τις ανθρώπινες ιστορίες των ιδιοκτητών στο μυαλό μας, καταγράψαμε σε πρώτη φάση 15 καταστήματα και συνεχίζουμε, καθώς έχουμε και άλλα να προσθέσουμε στο μέλλον. Αναλυτικές πληροφορίες για όλες αυτές τις ταβέρνες αλλά και τη γαστρονομία της Πάρου, ανατρέξατε στα σχετικά links.

Το ταξίδι μας ξεκινά από τον Βορά και καταλήγει στο Νοτιά… και από εκεί κάποια στιγμή θα πιάσουμε και την Δυτική Ακτή… Καλό σας ταξίδι.

Οι καλύτερες ταβέρνες, εστιατόρια και καφενεία της Πάρου

Μάριος στη Νάουσα

Το εστιατόριο του Μάριου στο λιμανάκι της Νάουσας στην Πάρο είναι ένας τόπος προσκυνήματος. Θες η προνομιούχα θέση του στο λιμανάκι με την αχόρταγη θέα στα καΐκια που είναι δεμένα, τονα πλάι στο άλλο σε απόσταση αναπνοής, θες γιατί εδώ έχουν συμβεί γεγονότα και γεγονότα, – από πάνω έμενε ο καπετάν Λινάρδος, ο θρύλος της Νάουσας – ο χώρος αυτός κουβαλά μια απίστευτη θετική ενέργεια στην οποία προστίθεται κι η ενέργεια του Μάριου, η σύγχρονη περσόνα του λιμανιού!

Γενναιόδωρος στην ποιότητα των πρώτων υλών -λαχανικά που καλλιεργεί ο ίδιος στο μποστάνι του, τυροκομικά και κρέατα από τη Νάξο, γλυκά από τη μάνα του- δημιούργησε από κοινού με τον σεφ Νίκο Γκούμπλια ένα μενού “ελληνικής δημιουργικής κουζίνας” με έθνικ επιρροές. Κι εγώ που τον γνωρίζω όχι μόνο από την ημέρα που παρέλαβε το μαγαζί από την Αργυρώ Μπαρμπαρήγου (2004), αλλά από τα παιδικά του χρόνια, καθισμένος πάντα στην απάνεμη πλευρά του μαγαζιού (από πλευράς συνωστισμού και όχι αέρηδων) απολαμβάνω το λιμανάκι μου και παρακολουθώ τον Μάριο, έναν οικοδεσπότη φιλόξενο, γενναιόδωρο και πάντα χαρωπό και τον καμαρώνω.

Σιγή Ιχθύος στη Νάουσα

Η Σιγή Ιχθύος βρίσκεται στο πανέμορφο παλιό λιμανάκι της Νάουσας, που είναι ο πιο δημοφιλής γαστρονομικός προορισμός της Πάρου. Τα πιάτα του που δοκίμασα στη Σιγή Ιχθύος ήταν το ένα καλύτερο από το άλλο, ενώ το βράδυ ο Γιάννης αναλαμβάνει το ψήσιμο των ψαριών που προμηθεύεται από παριανούς ψαράδες.

Από τα πιάτα που δοκιμάσαμε ξεχωρίσαμε και προτείνουμε: Αφράτη και πεντανόστιμη ρεγγοσαλάτα, Λακέρδα εντυπωσιακής γλύκας και αλατότητας, Ξιδάτο χταπόδι, με νότες από μηλόξυδο, Λιγκουίνι με αχιβαδάκι, Ταρτάρ κιτρινόπτερου τόνου (τόνος μαριναρισμένος, αβοκάντο, αγγούρι, αλάτι αφρίνα, πιπέρι, ρόδι) με διάφορες ζωγραφικές και γευστικές πινελιές, Λιγκουίνι γαρίδα φρέσκια ντομάτα, Γαρίδα με ούζο και σαφράν, Κριθαρότο καραβίδες, Ρύζι τηγανητό με γαρίδες, σκόρδο, κουκουνάρι μαϊντανό (ανάμνηση από τις μαγειρικές της Τούλας από την Κασιόπη της Κέρκυρας).

Ταβέρνα Σταθερός στη Νάουσα

Πίσω από το γραφικό λιμανάκι τη Νάουσας στην παραλία του Αγίου Δημητρίου, εκεί που κολυμπούσαν τα παλιά τα χρόνια τα παιδιά της γειτονίας, ο Γιάννης Σταθερός και και η Κωνσταντίνα Μανωλάκη (Μπαρμπαρήγου) στήσαν το γαστρονομικό τους οχυρό. Εδώ όπου χτυπάει η καρδιά της εναλλακτικής Νάουσας, μακριά από τα δήθεν, σ’ ένα σκηνικό που θυμίζει τη μικρή Βενετία της Μυκόνου, με το κύμα να σκάει στα πόδια σου, απολαμβάνεις τα δειλινά πάνω από το λιμανάκι, κι απέναντι προς τα βορινά να αχνοφωτίζουν τα φώτα της Μυκόνου, η Κωνσταντίνα, κόρη της Αργυρώς Μπαρμπαρήγου και ο καλός της εδώ και τρία χρόνια τιμούν την Παριανή και γενικά την Κυκλαδίτικη κουζίνα.

Το μενού της ταβέρνας Σταθερός μικρό, γύρω στα είκοσι πιάτα – τυπική ένδειξη ποιοτικών προδιαγραφών- μεζέδες με προϊόντα από τα οικογενειακά μποστάνια και εγγυημενους προμηθευτές κρεάτων και ψαριών.

Οι ονομασίες των εδεσμάτων, λιτές και τρυφερές “Πατάτες Σταθερός, τηγανητές με κιμά και αυγό μάτι”, “ντολμαδάκια φούρνου με αμπελόφυλλα, σιγοψημένα με ντομάτα”, “ψάρι στη λαδόκολα με βότανα και λαχανικά” , “Ψάρι φρικασέ με λαχανικά και λεμονάτη σάλτσα”.

Eστιατόριο Siparos

To εστιατόριο Siparos βρίσκεται στην Ξιφαρά, 3 χιλιόμετρα ανατολικά της Νάουσσας, πάνω στο παραλιακό δρόμο προς τη Σάντα Μαρία και τη Λάγγερη, λίγο μετά αφού περάσει κανείς την ομώνυμη στενόμακρη παραλία με την χρυσή άμμο και τα ρηχά νερά, και λίγο πριν φτάσει στην λωρίδα άμμου που συνδέει την περιοχή με το νησάκι του Οικονόμου. Ο παράδεισος του Πάρι και της αδελφής του Δέσποινας είναι χωρίς άλλο μέσα στην πρώτη πεντάδα των εστιατορίων που αξίζει κανείς να επισκεφτεί στις διακοπές του στην Πάρο.

Από το μενού του ξεχωρίσαμε από τα παραδοσιακά την μελιτζανοσαλάτα, την παριανή ρεβυθάδα, τα καλτσούνια, το φρέσκο καλαμαράκι με μαύρο ταραμά. Από την ελληνική δημιουργική κουζίνα, την πατζαροσαλάτα (παντζάρια, φράουλες, μαύρο σκόρδο, ξινομυζήθρα και φυστίκι Αιγίνης), το «παστίτσιο» ( ραγού γαρίδας, μπεσαμέλ κτλ), λιγκουίνι πεσκανδρίτσα (σέλερι, ξύσμα λεμονιού, σκόρδο και βασιλικό), ριζότο σουπιάς ( μελάνι σουπιάς, μάραθος, ξίσμα λάιμ), αρνάκι (σιγομαγειρεμένο με αρωματικά). Από τις έθνικ κουζίνες ξεχωρίζουν το καρπάτσιο ψαριού (αχινός, φύκια, ελαιόλαδο και λάιμ), ταρτάρ τόνου (αβοκάντο, κάπαρη, λάιμ) και το τατάκι τόνου.

Στο υψηλό πυροβολικό του Siparos συμπεριλαμβάνονται τα πρώτα ψάρια (συναγρίδες, σφυρίδες κτλ) που ψήνονται ολόκληρα στον φούρνο καλυμμένα με χοντρά αλάτι και παρουσιάζονται «φλεγόμενα» από την σούμα ρίχνεται επάνω τους πριν το άνοιγμα του ψαριού και το σερβίρισμα, καθώς και κακαβιές, αστακοί και αστακομακαρονάδες.

Ταβέρνα Κατσουνά στη μικρή Σάντα-Μαρία

Μια από τις πλέον δημοφιλείς και αυθεντικές ταβέρνες της Πάρου είναι η ψαροταβέρνα του Κατσουνά. Πίσω ακριβώς από την παραλία της μικρής Σάντα Μαρία, η κυρία Μαρία Σταματίου, από το 1993 έχει μετατρέψει εδώ και 26 χρόνια την αυλή του παλιού αγροτικού σπιτιού της σε ταβέρνα. Και με δυό κουβέντες μιλάμε για την αυλή των θαυμάτων, γιατί διακόσια μέτρα από την παραλία, μιας από τις πλέον κοσμικές παραλίες του νησιού (εκατό ευρώ η ομπρέλα για την πρώτη γραμμή πάνω στην θάλασσα… ήρθαν κι αυτά βλέπετε στο νησί…) συναντάς, χωρίς άλλο, την Ελλάδα του 1960.

Τα χαρακτηριστικά εδέσματα της ταβέρνας είναι η σαλάτα Κατσούνα, κριθαροκουλούρα με ξινομυζήθραα και τριμμένη ντομάτα, το γιουβέτσι θαλασσινών, καραβιδομακαρονάδα και κακαβιές κατόπιν παραγγελίας. Στον μαγικό αυτόν κήπο, μια όαση της αυθεντικής ζωής της Πάρου, το μόνο που έχει αλλάξει είναι ότι θα πρέπει να κλείσεις δυο-τρεις ημέρες πριν για να κρατήσεις τραπέζι. Είναι ο μόνος συμβιβασμός που έχουν κάνει στους νέους καιρούς.

Ταβέρνα Χριστιάνα στον Αμπελά

Στην ταβέρνα Χριστιάνα πάνω στο γιαλό, 200 μέτρα από το λιμάνι του Αμπελά, θαυμάζεις τα φώτα της Νάξου και το φεγγάρι ειδικά όταν ανατέλει γιομάτο από πάνω της, απολαμβάνεις την άψογη περιποίηση και ξέρεις ότι θα φας την καλύτερη ψαρόσουπα και τα πιο φρέσκα πετρομπάρμπουνα του νησιού. Επιπρόσθετα ξέρεις ότι θα συναναστραφείς με μιά από τις πιο νοικοκυρεμένες και αγαπητές οικογένειες της Πάρου.

Για το ψάρεμα και τις ανάγκες της ταβέρνας φροντίζουν ο γιός του ο Βασίλης και ο εγγονός του ο Χρίστος… ο νεότερος καπετάνιος των Κυκλάδων – και ο Μιχάλης για την οργάνωση της ταβέρνας. Ο κυρ-Χρίστος ο ιδρυτής της ταβέρνας από το 1980 έχει ένα σκάφος πλαστικό τον «Χρήστο» 9 μέτρων και πάει καθημερινώς για δίκτυα. Κύριος στόχος του τα μπαρμπουνάκια.

Blue Oyster στον Αμπελά

Στον Αμπελά της Πάρου ξεκίνησε από φέτος το Πάσχα (2022) «πάση δυνάμη» το Blue Oyster, το εστιατόριο του Γιάννη Τσαχπίνη και της συζύγου του Μαργαρίτας Ευαγγελοπούλου (γένος Ζουμή), που είμαι σίγουρος ότι θα γράψει ιστορία. Η Μαργαρίτα Ζουμή, της μεγάλης οικογένειας των Ζουμήδων, σπούδασε μάρκετιγκ και δημόσιες σχέσεις, με έφεση όμως στη μαγειρική και με χαρισματικό χέρι, δούλεψε 12 χρόνια, στην κουζίνα του «Γεμενί» στη Νάουσα όπου ήταν συνιδιοκτήτρια.

Από το πλούσιο μενού του Βlue Oyster εμείς ξετρυπώσαμε τα εξής διαμαντάκια που αποθεώνουν την ελληνική κουζίνα φυσικά: Αλμύρα με ντοματίνια, Παριανά κρίθινα παξιμαδάκια, ξινομυζήθρα, Δροσερό μπριάμ (τα λαχανικά al dente) με τρίμμα φέτας, Αμπελοφάσουλα με φρούτα και ξερούς καρπούς, Ριζότο παντζάρι με γραβιέρα Πάρου και λάδι τρούφας, Ψαράκι τηγάνηση, φρέσκο ψαράκι τηγανητό με κρεμμύδι, (τσιπς εξαίσιο), Μαγιάτικο φρικασέ, με σέσκουλα, μάραθο, σπανάκι, αυγολέμονο (ένα ποίημα), Καβούρι φρέσκο τούρτα, με μαγιονέζα ούζου και βάση αρωματικό πλιγούρι, Λαδένια Κιμώλου (η ελληνική πίτσα) με φρέσκιες ολόγλυκες ντομάτες, καραμελωμένο κρεμμύδι, ρίγανη και θυμάρι, Καλαμάρι σχάρας με πέστο μαϊντανού και φυστίκια Αιγίνης.

Ταβέρνα Γιαννάκου στον Μώλο

Η Ψαροταβέρνα του Γιαννάκου ή αλλιώς “Ψαροπούλα του Ιωάννη Π.Πούλιου” βρίσκεται λίγα μέτρα από την παραλία του Μώλου στην ανατολική πλευρά της Πάρου και είναι μια ταβέρνα μνημείο. Όχι γιατί κτίστηκε το 1975 και είναι από τις πρώτες ταβέρνες που απέκτησε το νησί – μαζί με το εστιατόριο Μινώα του Λιτζέρη στην Νάουσα και του Φυσιλάνη στον Λογαρά – αλλά γιατί διατηρείται ακριβώς όπως ήταν πριν 40 χρόνια, όταν ο Γιαννάκος Πούλιος πήρε ένα αμπελάκι από τον πατέρα του – κάνοντάς του έναν συναισθηματικό εκβιασμό ότι αν δεν του το έδινε θα μπάρκαρε στα πλοία – και έκτισε την ταβέρνα.

Έτσι από τότε με το καίκι του, την “Ευαγγελίστρα”, και με το περβόλι του στο Μώλο, τροφοδοτεί την ταβέρνα του με φρέσκα ψάρια και ζαρζαβατικά. Στην κουζίνα η γυναίκα του η Μαρούλη – παντρεύτηκαν από το 1965 – μια γλυκειά, ακούραστη γυναίκα που μαγειρεύει τα φαγητά όπως θα τα ‘φτιαχνε για το σπίτι της: λαδερά, μπάμιες, αμπελοφάσουλα, αλλά και κρέατα μαγειρευτά όπως το λεμονάτο κατσικάκι ή το μοσχαράκι το κοκκινιστό και βεβαίως ρεβιθάδα κάθε Κυριακή. Ο Γιαννάκος είναι στη ψησταριά για το ψήσιμο των ψαριών και τα δυό αγόρια του, ο Παναγιώτης και ο Μένιος έχουν αναλάβει το σερβίρισμα αλλά και τη φροντίδα των περιβολιών.

Ταβέρνα Τσιτσάνης στον Πρόδρομο

Ο Τσιτσάνης στον Πρόδρομο είναι η πιο παλιά ταβέρνα της Ανατολικής Πάρου. Φέτος (2019) συμπλήρωσε τα 50 χρόνια ζωής όπου η ίδια οικογένεια Ιωάννη Ρούσου (Τσιτσάνης το παρατσούκλι) από 1969 αδιάλειπτα χειμώνα-καλοκαίρι δηλαδή επί 18350 μέρες εξυπηρετεί την πελατεία της. Κι αν σήμερα φαίνεται κάτι σχετικά απλό να βρίσκεις χειμωνιάτικα φαγητό, την εποχή των δεκαετιών 70, 80, 90 ο Τσιτσάνης ήταν το μοναδικό χειμωνιάτικο μαγέρικο στην Ανατολική Πάρο.

Το μενού του Τσιτσάνη, τότε θυμάμαι περιελάμβανε: κεφτεδάκια, κολοκυθοκεφτέδες, κουκιά με αγκινάρες, πιτσούνια κοκκινιστά, λαγό κοκκινιστό, κοκόρια με μακαρόνια. Φυσικά δεν θα έλειπε ποτέ η ρεβιθάδα που φτιαχνόταν στον φούρνο. Εγώ πάντως δεν ξεχνώ την αγαπημένη μου χειμωνιάτικη απλή μαρουλοσαλάτα, με κρεμμυδάκι φρέσκο κι ένα ματσάκι άγρια ρόκα που σου έκαιγε τον λαιμό από την σπιρτάδα της. Minimal και διαχρονικά πράγματα. Τα ίδια εδέσματα πενήντα χρόνια μετά! Τα πράγματα ωσάν να μην πέρασε μια μέρα… οικογένειες να τρώνε στο κήπο στα μαρμάρινα τραπέζια, το μενού το ίδιο, πάντα με ζώα και τυροκομικά δικά τους, και επιπλέον οι γευστικότερες αγκινάρες που έχω φάει στη ζωή μου… δυο στρέμματα καλλιεργήμενη απο τα χεράκια τους και συντηρημένη στην κατάψυξη.

Καλλιτεχνικό Καφενείο στον Πρόδρομο

Το Καλλιτεχνικό καφενείο στον Πρόδρομο στην σημερινή μορφή του είναι δημιούργημα του Αντώνη και της Μαρίας. Προκομένοι και νέοι κι οι δυό τους, δώσαν μιά πνοή στο καφενείο και το μεταμόρφωσαν μονομιάς. Βγάλαν τραπεζάκια και στους τρεις πεζόδρομους που συναντιώνται μπροστά του και χάρη στους μεζέδες και στην φιλοξενία τους γινήκαν περιζήτητοι. Ο Αντώνης αναλαμβάνει να φέρει από τη θάλασσα τα θαλασσινά (φούσκες, πείνες, αχινοί) καλαμάρια, σουπιές, χταπόδια κλπ.

Η Μαρία είναι τ’ αφεντικό τουλάχιστον στο καφενέ. Το χειμώνα όταν ξεμένει η Πάρος από επισκέπτες η βασική κίνηση είναι οι καφέδες, οι πορτοκαλάδες, τα ουζάκια του ανδρών που παίζουν τάβλι, βλέπουν τα μάτς. Το καλοκαίρι το καφενείο μεταμορφώνεται κι η χρυσοχέρα η Μαρία μόνη της μαγειρεύει, παίρνει τις παραγγελίες, βγάζει τους λογαριασμούς. Οι μεζέδες πολλοί και ιδιαίτεροι. Ξεχωρίζουν η σουπιά με μάραθο, τα γεμιστά καλαμαράκια, το μαγειρευτό χταπόδι, η τηγανιά, τα συκωτάκια αλλά και η καθημερινή ρεβιθάδα.

Ταβέρνα Κλαρίνος στις Λεύκες

Κεντρικό πόστο στην πλατεία του χωριού με μιά μεγάλη βεράντα ικανή να υποδεχθεί πάνω από 150 άτομα, σ’ ένα όμορφο περιβάλλον γεμάτο τεράστια βασιλικά και γαρδένιες ο Κλαρίνος είναι ότι καλύτερο διαθέτουν οι Λεύκες στο χώρο της τοπικής κουζίνας. Νόστιμη ρεβιθάδα, ντάκος ή σαλάτα χωριάτικη με ξινομυζήθρα δικιάς του παραγωγής, κλασικά μαγειρευτά, καλά κρέατα, κι αυτά δικής τους παραγωγής (εξαίρετα τα χοιρινά και αρνίσια παϊδάκια) συνοδευμένα με φρεσκοκομμένες πατάτες, κόκκορας κρασάτος, κουνέλι, αλλά και κοκορέτσι και κοντοσούβλι.

Η δικιά μου προτίμηση στον Κλαρίνο είναι τα αμπελοφάσουλα, τα κοκκινιστά σαλιγκάρια και οι καράβολοι με Λευκιανή σκορδαλιά, το σήμα κατατεθέν των Λευκών, για αυτό άλλωστε οι Λευκιανοί λέγονται περιπαιχτικά από τους λοιπούς Παριανούς και Καραβολάδες, αλλά αυτοί απτόητοι, κάναν το παρατσούκλι τους γιορτή, την γιορτή του Καράβολα και το γλεντούν με την ψυχή τους.

Ταβέρνα της Χαρούλας στη Μάρπησσα

Σε ένα από τα πλέον γραφικά χωριά της Πάρου, την Μάρπησσα, υπάρχει ίσως η πιο όμορφη ταβέρνα του νησιού. Σε μια πλατεΐτσα όπου συναντώνται τέσσερα σοκάκια, κάτω από δυό μουριές που το καλοκαίρι κάνουν μια τεράστια σκιά, και πάνω από τα σκαλάκια που κατεβαίνουν προς τη δημοσιά, το περιβάλλον θυμίζει σκηνή αρχαίου θέατρου, ενώ μιά λαϊκή τοιχογραφία στο κέντρο της, με θέμα την ταβέρνα της Χαρούλας, γίνεται ακόμα λαϊκότερη με τις ετήσιες συντηρήσεις και επεμβάσεις της μαγείρισσας.

Ιδιοκτήτρια και μαγείρισσα της ταβέρνας είναι η κυρά Χαρούλα Πατέλλη με καταγωγή από το νησί της Ηρακλειάς, που ξεκίνησε τα μαγειρέματα το 1977 με τα κλασσικά ελληνικά φαγητά και κάποιες ντόπιες συνταγές. Η ταβέρνα έχει κλείσει αισίως τα 40 χρόνια και είναι από τις πλέον γνωστές του νησιού. Οι τυπικές συνταγές της Χαρούλας είναι η μαραθόπιτα, οι κεφτέδες, αληθινοί ή ψεύτικοι (κολοκυθοκεφτέδες, ντοματοκεφτέδες, μελιτζανοκεφτέδες) και τα κοκκινιστά της (κόκκορας, κουνέλι, προβατίνα), χωρίς να της λείπουν οι μουσακάδες, τα παστίτσια και τα γεμιστά.

Ταβέρνα Χάλαρης στο Πίσω Λιβάδι

Η ταβέρνα του Χάλαρη είναι πιο γνωστή ταβέρνα στο Πίσω Λιβάδι. Η Μαριάννα Χάλαρη δουλευταρού – είναι στο πόδι από το πρωί ως το βράδυ – και καπάτσα έκανε πήρε το μικρό μαγαζάκι, το επέκτεινε, πλήθαινε τις σπεσιαλιτέ της, και όχι μόνο δημιούργησε ένα περιζήτητο στέκι, αλλά συνέβαλε καθοριστικά ώστε να γίνει το Πίσω Λιβάδι γαστρονομικός προορισμός!

Από τον ατελείωτο κατάλογό της ξεχωρίζουμε από τους ψαρομεζέδες το παριανό σαλατούρι (σαλάχι με λαδολέμονο και φρέσκο κρεμμυδάκι), τον γαύρο μαρινάτο, τη ρεγγοσαλάτα, την αχινοσαλάτα, τις κροκέτες μπακαλιάρου, το χταποδάκι στα κάρβουνα, κυδώνια και γυαλιστερές, το τηγανητό γαριδάκι και από τις σπεσιαλιτέ την ψητή σαρδέλα γεμιστή με ντομάτα, κρεμμύδι και πιπεριά, την κρασάτη σουπιά, το γαριδόριζο, τις γαρίδες σαγανάκι, και τα αχνιστά μύδια.

Γαλάζια Χύτρα στο Summer Senses στον Λογαρά

Η Hytra συμπλήρωσε φέτος αισίως 15 χρόνια στην Αθήνα και η θέση της στον γαστρονομικό χάρτη της πρωτεύουσας είναι αναγνωρίσιμη. Βραβευμένο με αστέρι Michelin και μέλος του Ομίλου Τραστέλη που διαθέτει μερικά από τα σημαντικότερα εστιατόρια της χώρας (και την περίφημη Σπονδή), η Γαλάζια Χύτρα (Galazia Hytra) έφυγε για πρώτη φορά εκτός Αττικής και ήρθε στο ξενοδοχείο Summer Senses σηματοδοτώντας μια νέα εποχή για το Resort, αλλά και για την Πάρο γενικότερα.

Γιατί τελικά Fine dining δεν είναι μόνο η εικόνα και η γεύση των εδεσμάτων, το mise à table, η ευρυχωρία των συνδαιτημόνων στον χώρο, η θέα, το όμορφο περιβάλλον, η ηρεμία, η ευγένεια και η μεθοδικότητα του service, αλλά κυρίως η αίσθηση ότι όλα έχουν σχεδιαστεί -και επιχειρούν να το κάνουν πράξη-, για να προσφέρουν στον πελάτη-επισκέπτη την μεγαλύτερη απόλαυση σ’ όλα τα επίπεδα. Και όλα αυτά πιστεύω ότι η Γαλάζια Χύτρα (Galazia Hytra) του Summer Senses τα υλοποιεί με επιτυχία, και με budget χαμηλότερο από τα γνωστά in εστιατόρια του νησιού.

To Κύμα στο λιμανάκι του Δρυού

Ο Δρυός είναι ένας μικρός οικισμός, γνωστός από την αρχαιότητα για τα νερά του -σ’ αυτό οφείλεται η χρήση του ως λιμάνι αναφοδιασμού σε νερό- , στα νοτιοανατολικά της Πάρου, ανάμεσα σε χαμηλή βλάστηση και καλλιέργειες. Στην πλευρά του του μικρό μώλου, σκαμένα πάνω στην πέτρα φαίνονται τα σημάδια από την αρχαιότητα, όπου οι Παριανοί μεταφέραν τα περίφημα μάρμαρά τους στα καράβια για να ταξιδέψουν σ’ όλο το Αιγαίο. Εκεί δίπλα σε μια στενή παραλία, με ψιλό βότσαλο, που φαρδαίνει όσο πλησιάζουμε στον μώλο, σ’ έναν στενό δρομάκο σκεπασμένο από αλμυρίκια βρίσκεται η ταβέρνα το Κύμα.

Τ0 1999 ο Αχιλλέας και η Γλυκερία Μηνά από τα Τρίκαλα, εγκαταστάθηκαν στο Δρυό και σήμερα χάρη στη νοικοκυροσύνη τους και τον επαγγελματισμό του γινήκαν η προσφιλής ταβέρνα της περιοχής. Χαρακτηριστικά εδέσματά τους : γαύρος ψητός στα αμπελόφυλλα, χταπόδι στιφάδο, παστίτσιο με λαχανικά, λογιών-λογιών σαλάτες και άλλα τυπικά ελληνικά φαγητά. Από το μεσημέρι ως το βράδυ επί 7 μήνες -Πάσχα ως Οκτώβρη- το Κύμα προσφέρει τους μεζέδες του, την θέα του και την Τρικαλινή φιλοξενία.

Θάλασσά μου στην Αλυκή

Το εστιατόριο Θάλασσά μου του Μάριου Σαμαλτάνη έχει δυο εικόνες σε επίπεδο αισθητικής. Το κυρίως εστιατόριο καλόγουστο, μια μεγάλη στεγασμένη αυλή, με νησιώτικους καναπέδες και γενικά ένα lounge περιβάλλον, για να χαλαρώσει κανείς με κάποιο special cocktail, και να απολαύσει με την άνεσή του το φαγητό του λίγα μέτρα από τη θάλασσα. Έδω έρχονται κυρίως μεγάλες παρέες με πρωταγωνιστές τους κατοίκους των γύρω βιλλών της Μακριάς Μύτης, του Βουτάκου και της Αλυκής που είναι τακτικοί θαμώνες του.

Εγώ ξετρελάθηκα όμως με την συστάδα λίγων θαλασσόδεντρων που βρίσκονται πάνω στη θάλασσα, τριάντα μέτρα μακριά από την αυλή του μαγαζιού του.

Eδώ δυο βήματα από την θάλασσα – που καθώς μπαίνεις για να βουτήξεις μετά τα πρώτα βότσαλα, αποκαλύπτεται ένας θεσπέσιος αμμουδερός βυθός – και κάτω από τα αρμυρίκια, δοκιμάσαμε τα φαγητά και τα γλυκά του Μάριου.

Γεύσεις απλές όπως οι σαρδέλες, τα καλαμάρια αλλά και πιό σύγχρονες, ταρτάρ, σεβίτσε, κασπάτσιο, δημιουργική μεσογειακή κουζίνα, καλοκαιρινές γεύσεις με φρέσκα όπως ισχυρίζεται υλικά, σαλάτες, αλλά κρέατα καλοδουλεμένα και σιτεμένα (κατέχει την χασαπική ο Μάριος), και φυσικά τα γλυκά τα οποία ίσως είναι το πιο δυνατό του σημείο.