Τρύπας στους Κυνοπιάστες

Δεν γνωρίζω αν υπάρχει ταβερνάκι στην Ελλάδα σε λειτουργία, που να έχει φήμη μεγαλύτερη απ’ αυτήν του Τρύπα και να έχει φιλοξενήσει τόσες σημαντικές προσωπικότητες. Ο Τρύπας βρίσκεται σ’ ένα χωριουδάκι 11 χλμ. από την πόλη της Κέρκυρας και 3 χλμ. από το Αχίλλειον.

Η ταβέρνα του Τρύπα δημιουργήθηκε από τον μπάρμπα-Σπύρο Aνυφαντή, έναν από τους μεγαλύτερους μύθους της ελληνικής ταβέρνας.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1930 ένα μικρό μπακάλικο στους Κυνοπιάστες πούλαγε ντόπια τυριά. Ο Σπύρος νέο παλικάρι την εποχή εκείνη, δούλευε τα πρωινά στην «Ηλεκτρική» της Κέρκυρας και το βράδυ σέρβιρε στους θαμώνες του μπακάλικου, μαγειρευτά σπιτικά πιάτα και κρασί, που παρασκευάζονταν από διπλανά νοικοκυριά. Το μπακάλικο εξελίχθηκε σιγά-σιγά σε ταβέρνα που λόγω μεγέθους ονομάστηκε «Τρύπα» και ο ιδιοκτήτης «Τρύπας».

Μια κάμαρα 50 τ.μ. με 6 τραπέζια και 30 καθίσματα παραμένει το παλιό μπακάλικο και το «σήμα κατατεθέν» του σύγχρονου Τρύπα. Η κουζίνα του, όμως, όπως και τα παρασκευαστήρια και οι αποθήκες μεταφέρθηκαν σ’ αλλους χώρους, ενώ η αυλή υποδέχεται το καλοκαίρι πάνω από 150 άτομα ημερησίως.

Το καλοκαίρι τα γκρουπ και όσοι θέλουν να ακούσουν ζωντανή ελληνική μουσική καθονται στην αυλή, ενώ ελάχιστοι, οι πιο ψαγμένοι απολαμβάνουν το πληθωρικό σκηνικό της «μπακαλοταβέρνας», τα εκατοντάδες μπουκάλια βερμούτ, κονιάκ, Μεταξά, κρασιών, που στέκουν εκεί με όλα τα ίχνη του καιρού (σκόνες, αράχνες) και τις εκατοντάδες φωτογραφίες επωνύμων προσωπικοτήτων με αφιερώματα στον Τρύπα.

Γιατί στο στενάχωρο μπακάλικο – και όχι στην μεγάλη αυλή – υποδεχόταν ο μπάρμπα-Σπύρος τους VIPs της εποχής. Τον Αριστοτέλη Ωνάση και την Τζάκι, τον Άντονυ Κουίν και την Μελίνα Μερκούρη. Εδώ σερβιρίστηκε το σουβλιστό γουρουνόπουλο στον Francois Mitterrand, το οποίο φαγώθηκε «διά χειρών» κατά παρέκκλιση του πρωτοκόλλου και του γαλλικού “savoir vivre”.

Το φαγητό στον Τρύπα παραμένει όσα χρόνια θυμάμαι το ίδιο και η διαδικασία παρόμοια: ένας μεγάλος δίσκος φτάνει σε κάθε ζευγάρι, γεμάτος με κερκυραϊκά εδέσματα: σαλάτες εποχής, ποικιλία αλλαντικών και τυριών, λουκάνικα, στιφάδο, σοφρίτο, παστιτσάδα, αληθινές πατάτες στο τηγάνι με τυράκι τριμμένο, ψητό χοιρινό και ψητό αρνάκι, ενώ για γλυκά, προσφέρεται γιαούρτι με μέλι ή κουμκουάτ και τέλος αναρίθμητα φρούτα εποχής.

Τα πράγματα στις μέρες μας έχουν αλλάξει πολύ. Ο διεθνής τουριστικός ανταγωνισμός έχει αναδείξει πολλούς νέους και ελκυστικούς προορισμούς, ενώ στην Κέρκυρα το ιστορικό τρίγωνο (ύπνος στο Χίλτον της Κέρκυρας ή στο Corfu Palace – παιγνίδι στο Καζίνο του Αχιλλείου – φαγητό στον Τρύπα) με την αφρόκρεμα της διεθνούς κοινωνίας, έχει καταργηθεί καθότι και το Καζίνο μεταφέρθηκε την δεκαετία του 80 στην πόλη, στο ξενοδοχείο Corfu Palace, και η αφρόκρεμα δεν συχνάζει τόσο πολύ στο νησί των Φαιάκων.

Παρ’ όλα αυτά τα εγγόνια του κυρ-Σπύρου, ο Σπύρος στο service και η Ρένα στην κουζίνα, αγωνίζονται να συντηρήσουν την βαριά κληρονομιά του Τρύπα.

«Μπορεί να μην έχουμε τις τόσο μεγάλες προσωπικότητες και τις δόξες της εποχής του 70, του 80 και του 90, αλλά μόλις προχθές ταΐσαμε ένα γκρουπάκι με 100 εστεμμένους και από την διασκέδαση τους κάναμε να μην θέλουν να φύγουν από το μαγαζί!», μας λέει η Ρένα, η εγγόνα που έχει πάρει το «λέει» του παππού της («λέει» στα κερκυραϊκά είναι η άνεση λόγου, η σπιρτόζικη επικοινωνία).

Με θυμήθηκε χθες (7-9-2019) που τους ξαναεπισκέφτηκα και με υποδέχθηκε με χαρά, καθώς τελευταία φορά που είχαμε ανταμώσει ήταν το 2004, όταν είχα γράψει ένα αφιέρωμα για τον Τρύπα στο Blue της Aegean Airlines που είχε κάνει εντύπωση.

Θυμήθηκε που καθόμασταν και μιλάγαμε, κι εγώ χάρηκα από την πλευρά μου και τους τους καμάρωσα, καθότι στον Τρύπα έρχομαι από το 1960 οικογενειακά, πιτσιρίκι με κοντά παντελονάκια, κοντεύουν 60 χρόνια από τότε, και έχω ζήσει τα μεγαλεία του και όλες τις φάσεις του.

Ειδικά θυμάμαι τις ανησυχίες μου όταν το 1996 έφυγε ο κυρ-Σπύρος και τα επόμενα δέκα χρόνια φύγαν και οι γονείς, και έτσι έπρεπε τα 2 εγγόνια να σηκώσουν το βάρος.

Και από ότι διαπίστωσα καταφέρνουν μια χαρά να συντηρήσουν έναν τοπικό και εθνικό μύθο, τον μύθο του Τρύπα.