Φούρνος Δροσίτη στον Λαύκο

Ο φούρνος ή αλλιώς το παραδοσιακό αρτοποιείο του Ιωάννη Δροσίτη βρίσκεται στον Λαύκο το αρχοντοχώρι στην κορυφογραμμή του Νότιου Πηλίου, σε υψόμετρο 310 μέτρων.

Ο Λαύκος είναι ένα ιδιαίτερο χωριό, με μια εντυπωσιακή μεγάλη πλατεία, με πετρόκτιστες βρύσες, ψηλά λεβέντικα πλατάνια και πολλά καφενεία γύρω της. Η ομορφιά του όμως είναι κρυμμένη, γιατί ο αυτοκινητόδρομος περνάει στις παρυφές του χωριού και ενώ η πανέμορφη πλατεία βρίσκεται ούτε 70 μέτρα απ’ αυτόν, δεν είναι ορατή, ούτε αυτή και ούτε τα πλακόστρωτα καλντερίμια που πλαισιώνονται από πηλιορείτικα αρχόντικα του Νοτίου Πηλίου (έχουν διαφορές από του Βορείου Πηλίου). Η πρόσβαση στον Λαύκο γίνεται από το χωριό Μετόχι ή παραλιακά από το χωριό της Μηλίνας. Η απόσταση του από την πόλη του Βόλου είναι 54χμ.

Στο Λαύκο είχα εντοπίσει το 2008 το πανέμορφο καφενείο του Φορλίδα, – το καφενείο που έπινε ο Βάρναλης τον καφέ του πριν από 100 χρόνια – και το είχα εντάξει στο βιβλίο μου «τα καφενεία της Ελλάδας».

Αυτή την φορά εντόπισα καθυστερημένα -κάλιο αργά παρά ποτέ- το παραδοσιακό αρτοποιείο του Ιωάννη Δροσίτη στεγάζεται σε ένα κτίριο, το οποίο φημολογείται ότι είναι αρχιτεκτονικά δομημένο από τον Εβαρίστο Ντε Κίρικο, χωρίς να υπάρχουν καταγραφές για αυτό, καθώς το 1918 κάηκαν όλα τα αρχεία του Δημαρχείου του Λαύκου. Οι ιδιοκτήτες γνωρίζουν αυτά τα στοιχεία από τον ζακυνθινό δημοσιογράφο Λιανό Αυγουστίδη, ο οποίος είχε κάνει ένα καταπληκτικό ρεπορτάζ για το ένθετο της εφημερίδας “Τα Νέα” το 1993.

Ο φούρνος του αρτοποιείου είναι μοναδικός στο είδος του και ο τελευταίος που υπάρχει στο Πήλιο και αυτό γιατί είναι μεσαίου μεγέθους με “τουφέκι” (οπή από όπου βγαίνει η φωτιά και θερμαίνει το εσωτερικό του φούρνου). Είναι θολωτός με 1.000 πυρότουβλα στην οροφή και 2.500 πυρότουβλα στο πάτωμα του με πλάκες. Λειτουργεί ανελλιπώς από το 1955.

«Το κατάστημα ήταν «εδώδιμα και αποικιακά» και ο πατέρας μου το πήρε το 1955 και έφερε 10 ηπειρώτες μαστόρους και το φτιάξαν. Είναι από τους σημαντικότερους ιστορικούς ξυλόφουρνους της χώρας και τροφοδοτείται από κάτω».

Ο φούρναρης μας έδειξε τον γιό του με καμάρι, την επόμενη γενιά, και φυσικά μας έδειξε και τον χώρο που συντηρεί το κεφάλαιό του που είναι το προζύμι του.

Στον ξυλόφουρνο μπορεί κανείς να προμηθευτεί, πέραν των ψωμιών, και ειδικά του μοναστηριακού που γίνεται από σκληρό αλεύρι σταριού και ζέας, χειροποίητα τυρόψωμα, ελιόψωμα, ντοματόψωμα, μπακλαβά, κουλούρια, πίτες, με μεγάλη «δόση τρέλας και ποιότητας» – όπως το σχολιάζει και ο ίδιος.