Μανώλας στο Τρίκερι

Στην Αγία Κυριακή, το επίνειο του Τρικερίου, βρίσκεται η Ταβέρνα Μανώλας, γνωστή για την περίφημη αστακομακαρονάδα της.

Γιατί δεν είναι λίγοι που ξεκινούν από τον Βόλο ή το Πήλιο για να κάνουν πάνω από 100 χιλιόμετρα και να φτάσουν στο νοτιότερο σημείο της χερσονήσου της Μαγνησίας, να καθίσουν στον μώλο της Αγίας Κυριακής, στην μπούκα του Παγασητικού κόλπου, λίγα μέτρα από τον μεγάλο ταρσανά για να δοκιμάσουν τους μεζέδες, τα ψάρια και τα θαλασσινά του Μανώλη Γιαμαρέλου.

Το Τρίκερι παρότι από 1967 έχει χαρακτηριστεί διατηρητέος οικισμός μόλις την δεκαετία του 1970 απέκτησε πρόσβαση από χερσαίο δρόμο με την ηπειρωτική Ελλάδα γιατί μέχρι τότε η επικοινωνία γινόταν αποκλειστικά από την θάλασσα, από την απέναντι ακτή της Μαγνησίας. Λόγω της ευκολότερης πρόσβασης από την θάλασσα παρά από την ορεινή και απόκρημνη ενδοχώρα το Τρίκερι απέκτησε χαρακτήρα νησιού και ανέπτυξε ιδιαίτερα την ναυτιλία και έτσι το 1821 διέθετε έναν από τους μεγαλύτερους εμπορικούς στόλους ενώ τον 18ο και 19ο αιώνα υπήρχαν ναυπηγεία που κατασκεύαζαν ιστιοφόρα.

Λίγα μέτρα από τον ταρσανά του Τρικερίου ο Μανώλης Γιαμαρέλος μαζί με την γυναίκα του και την μάνα του αξιοποιούν τον θαλασσινό πλούτο της περιοχής και με πρωταγωνιστή την αστακομακαρονάδα τους προσελκύουν από μόνοι τους τουρισμό στον τόπο τους, είτε από στεριά είτε από την θάλασσα, καθώς στο λιμανάκι της Αγίας Κυριακής ποδίζουν ιστιοπλοϊκά όταν μπαινοβγαίνουν στον Παγασητικό.

Ο Μανώλης γεννήθηκε το 1975 στο Τρίκερι – που δεν τον χώραγε – και όταν μεγάλωσε μπαρκάρησε στα βαπόρια και έφτασε ως ανθυποπλοίαρχος σε φορτηγά πλοία. Το 1996 ο πατέρας του Κώστας και η μάνα του Ελένη άνοιξαν ένα καφενεδάκι στην Αγία Κυριακή. Το 1999 ο πατέρας του πεθαίνει και η κυρα-Ελένη μένει ολομόναχη. Ο Μανώλης από αγάπη για την μάνα του 24 χρονών γυρίζει να την βοηθήσει για το μαγαζί. Σιγά-σιγά βάζουν και μεζέδες και καταλήγουν να γίνουν η πιο γνωστή ψαροταβέρνα του Νοτίου Πηλίου.

«Επτά χρόνια στη θάλασσα και 23 χρόνια καθηλωμένος στο Τρίκερι, για ένα ολόκληρο εννιάμηνο τον χρόνο, είναι ο απολογισμός της ζωής μου. Μου λείπουν τα ταξίδια, δεν έχω όμως παράπονο, έτσι όπως τα έφερε η ζωή έκανα ό,τι μπορούσα για την οικογένεια μου και τόπο. Το να ζεις στον τόπο αυτό – έχουμε με την οικογένειά μου ένα σπίτι πίσω ακριβώς από το μαγαζί – είναι ένα προνόμιο, ένας παράδεισος. Χρειάζονται πολλά πράγματα να γίνουν ακόμα, αλλά έχουμε υπομονή».

Κάποιο ιστιοπλοϊκό σκάφος επιχειρεί αδέξια να δέσει, γιατί έχει λίγο θάλασσα, ο Μανώλης δεν ξεχνά τη ναυτοσύνη του, «θα το ρίξει στην ξέρα» λέει και πετάγεται στην άκρη του μώλου να κάνει τα κουμάντα με χειρονομίες και να δώσει οδηγίες.

«Η Αγία Κυριακή είχε παλιά 170 άδειες αλίευσης, σήμερα έχουν απομείνει 30, αλλά είναι αρκετές για να έχουμε πολύ και καλό ψάρι. Η μάνα μου είναι πλάι μου και είναι αυτή που αναλαμβάνει τις κακαβιές και τις αστακομακαρονάδες. Μας αρέσει όμως να κάνουμε και παστά, γαύρους, σαρδέλες, τόνους, σκουμπριά όπως και κάθε ψάρι δεν μπορεί να φαγωθεί. Να προχθές είχαμε ένα πρώτο ψάρι, που πιασμένο στα δίκτυα, του είχε φάει το κεφάλι μια φώκια. Το λοιπό καθαρίστηκε και έγινε ένα εξαίρετο παστό. Με τα παστά και τους άλλους μεζέδες συνοδεύουμε τους μεζέδες με τα πηλιορείτικα τσίπουρα.»

Τελικά μπορεί ο Μανώλης να μην ταξίδεψε τον κόσμο όπως επιθυμούσε στα νιάτα του, αλλά έφερε τον κόσμο στον τόπο του. στην ταβέρνα του, την Ταβέρνα του Μανώλα. Κάτι είναι κι αυτό! Ίσως πολύ σπουδαιότερο!