Δίαυλος στο Παλαιό Τρίκερι

Η Ταβέρνα Δίαυλος βρίσκεται στο μοναδικό κατοικημένο νησάκι του Παγασητικού, το Παλαιό Τρίκερι – Κικύνηθος η αρχαία ονομασία του – στο νοτιότερο σημείο της χερσονήσου του Πηλίου, στην μπούκα του Παγασητικού κόλπου. Λίγο πριν φτάσεις στο απομονωμένο Τρίκερι που δεσπόζει στην κορυφή ενός λόφου, το χωριό που μόλις πριν πενήντα χρόνια συνδέθηκε με την στεριά, στρίβεις δεξιά και κατηφορίζεις για την παραλιακή τοποθεσία Αλογοπόρος. Εκεί παρκάρεις στο υπαίθριο πάρκινγκ μιας ταβέρνας και από τον μικρό μόλο παίρνεις ένα θαλάσσιο ταξί που σε πέντε λεπτά σε οδηγεί στο νησάκι του Τρικερίου.

Οι πληροφορίες που είχα για το νησί Παλαιό Τρίκερι ήταν σαφείς. «Να διανυκτερεύσεις στο μοναστήρι της Παναγίας και να φας στον Δίαυλο, την ταβέρνα του Τρίμη μία από τις δυο που υπάρχουν πάνω στον μόλο». Δέσαμε στο μόλο, στο καταπράσινο από βλάστηση γραφικό λιμανάκι του οικισμού, καμιά τριανταριά σπίτια. Επισκεφτήκαμε το εντυπωσιακό μοναστήρι αφού διασχίσαμε τον ελαιώνα του νησιού, 15 λεπτά περπάτημα, και διανυκτερεύσαμε. Η ιστορία του και η ομορφιά του θα περιγραφεί στο ειδικό άρθρο «Το μοναστήρι της Παναγιάς στο Τρίκερι».

Την επομένη στον Δίαυλο, ώσπου να έλθουν οι μεζέδες, ο Νίκος Τρίμης μας είπε την ιστορία του:

«Γεννήθηκα το 1944 στο Τρίκερι. Πέντε-έξι χρονών ήμουνα όταν φέρναν με τις παντόφλες (ειδικά ανοιχτά αποβατικά) τις γυναίκες, εξορία στο μοναστήρι της Παναγιάς. Άνοιγαν οι μπουκαπόρτες και έβλεπες νέα κορίτσια σε φρικτή κατάσταση να πηγαίνουν στις σκηνές που βρίσκονταν γύρω από το μοναστήρι. Θυμάμαι μικρός τις φωνές από τα βασανιστήρια στο κελί 32 που ήταν το κρατητήριο. Όλη αυτή η θλιβερή και απάνθρωπη ιστορία κράτησε από 1948 μέχρι 1953. Μπαρκάρησα πήγα στην Αμερική, έκανα επιχειρήσεις, παντρεύτηκα, έκανα και 2 παιδιά και το 1979 γύρισα στο Τρίκερι, και με την περιουσία μου έφτιαξα ένα ξενοδοχείο 27 δωματίων με μπαρ εστιατόριο, στην πίσω πλευρά του νησιού. Θυμάμαι έδωσα 5 εκατομμύρια δραχμές για να φέρω ρεύμα στο νησί. Το ξενοδοχείο δούλεψε 23 χρόνια αλλά το έχασα, από τις τράπεζες, άγριες ιστορίες.

Από το 2000 πήρα το καφενείο του Γερογιάννη στο λιμάνι, έφτιαξα τον Δίαυλο, και συνεχίζω την 45χρονη ιστορία μου στο νησί. Παλιά από 80.000 λιόδεντρα βγάζαμε πολύ λάδι στα δυο λιοτρίβια μας. Τώρα αυτά έχουν κλείσει και στέλνουμε ελάχιστες πια ελιές στην Μηλίνα. Παλιά είχαμε χίλια πρόβατα και τώρα με το ζόρι πενήντα. Ευτυχώς υπάρχουν καμιά πενηνταριά ξένοι, Εγγλέζοι-Γερμανοί που έχουν σπίτια στο νησί και δίνουν ζωή. Τα καλοκαίρια έχουμε πολλούς επισκέπτες από σκάφη που δένουν αρόδου στα ήσυχα νερά του στενού, και όσους έρχονται από απέναντι για να μείνουν στα 100 δωμάτια που διατίθενται προς ενοικίαση, έχω και εγώ πέντε.»

Οι βεράντες που έχει ο κυρ-Νίκος πάνω στη θάλασσα είναι στολισμένες με λουλούδια, καλυμμένες με σκιερά στέγαστρα και είναι μια απόλαυση να θαυμάζεις την ηρεμία του κόλπου.

Το μενού στην Ταβέρνα Δίαυλος είναι πολύ μεγάλο για να ικανοποιήσει όλα τα γούστα όσων καταφθάνουν στο νησί, μέτρησα πάνω από 60 πιάτα.

Για τσιπουρομεζέδες αντζούγιες, σκουμπρί καπνιστό, ρέγγα καπνιστή, γαρίδες κοκτέιλ, γαρίδες σαγανάκι, γαύρος μαρινάτος, χταποδοσαλάτα, χταπόδι ξιδάτο και ψητό.

Από ορεκτικά κολοκυθοκορφάδες, βλίτα, πολίτικη σαλάτα, μελιτζάνα τουρσί, κολοκυθοκεφτέδες, ντοματοκεφτέδες, σαγανάκι μελιτζάνα, ντολμαδάκια, φάβα, κεφτέδες ρολό μελιτζάνα, κρεμμυδόπιτες.

Η ελληνική κουζίνα εκπροσωπείται από τους κλασικούς μουσακάδες, τα παστίτσια, λαχανοντολμάδες, κατσικάκι κοκκινιστό, κοτόπουλο λεμονάτο, χοιρινό μουστάρδα γεμιστά, ενώ τα θαλασσινά ξεκινούν από τους ταπεινούς τηγανητούς γαύρους, τις τηγανητές σαρδέλες, τον φρέσκο ψητό ξιφία και φτάνουν στις αστακομακαρονάδες και τις καραβιδομακαρονάδες. Φυσικά σερβίρονται και ψάρια ημέρας – όταν υπάρχουν – και στην ψησταριά ψήνονται και ορισμένα κρεατικά (παϊδάκια, μπριζόλες, σουβλάκι).

«Έχω 45 χρόνια στο νησί τόσους φίλους από όλα τα μέρη του κόσμου, που δεν μπορώ να μην ικανοποιήσω τα γούστα τους», μας λέει χαμογελώντας πλάι στην Ρούλα που είναι το δεξί του χέρι στο μαγαζί.