Cavo Kortia στο Κυπαρίσσι

Φεύγοντας από την Μονεμβασιά και τραβώντας κατά τα τον Βοριά, διασχίζει την πανέμορφη Ρειχιά, τον Χάρακα και από εκεί περνώντας τις φιδογυριστές στροφές, κάτω από θεόρατα βράχια, κατηφορίζεις τις πλαγιές του Πάρνωνα και φτάνεις μετά από μια ώρα δρόμο στην άκρη του κόσμου, το μαγευτικό Κυπαρίσσι.

Και όντως το Κυπαρίσσι ήταν η άκρη του Κόσμου, αφού η σύνδεσή του με την υπόλοιπη ηπειρωτική Ελλάδα έγινε την εποχή της Χούντας, στις αρχές της δεκαετίας του 1970, όταν οι μηχανικοί της ΜΟΜΑ κατόρθωσαν να δαμάσουν το άγριο βουνό του Πάρνωνα, και να συνδέσουν το Κυπαρίσσι με την Ρειχία και από εκεί με την Σπάρτη. Μέχρι τότε η συγκοινωνία του γινόταν με καΐκια με τον Πειραιά και τα άλλα λιμάνια, και για αυτό άλλωστε η αρχιτεκτονική του θυμίζει νησί, με τα διώροφα ασβεστωμένα σπιτάκια, κάποια με γαλάζια παραθυρόφυλλα, όλα με κόκκινα κεραμίδια, στενούς δρόμους με εντυπωσιακές καμάρες. Στο Κυπαρίσσι καταφτάνουν όσοι αναζητούν την απόλυτη ηρεμία και φυσικά τις καθαρότερες θάλασσες της χώρας.

Σε απόσταση 1,5 χλμ. από το χωριό του Κυπαρισσίου, μπροστά στο γραφικό λιμανάκι του Αγίου Νικολάου και δίπλα από στην δημοφιλή παραλία της Αγίας Κυριακής, βρίσκεται το συγκρότημα Cavo Kortia της οικογένειας Τραϊφόρου. Πετρόκτιστα, κατασκευασμένα σύμφωνα με το ύφος της περιοχής και την τοπική αρχιτεκτονική, 13 στούντιο και διαμερίσματα, μοιρασμένα σε τέσσερα μικρά πέτρινα κτίρια, πλαισιώνουν την φημισμένη ταβέρνα, την οποία πολύ συχνά την επισκέπτονται και με σκάφη, ακόμα και από την Ύδρα και τις Σπέτσες, προκειμένου να απολαύσουν τους αστακούς που μαγειρεύει ο Χρήστος Τραϊφόρος και να απολαύσουν την μοναδική θέα της βεράντας προς το Μυρτώο, τις τρεις παραλίες τη Μεγάλη, τη Μικρή Άμμο, την παραλία της Αγ. Κυριακής και το Κυπαρίσσι.

Είναι φυσικό να διερωτάται κανείς πως φτιάχτηκε αυτός ο παράδεισος, και φυσικά την απάντηση θα μας την δώσει ο Χρήστος Τραϊφόρος:

«O παππούς μας Αριστείδης είχε από την δεκαετία του 1950 μια ταβέρνα στην Μητρόπολη (μια από τις τρεις συνοικίες του Κυπαρισσίου, οι άλλες ήταν η Παραλία και η Βρύση). Μικροί ασχολούμασταν με τα ζώα. Ο τόπος και τα γύρω χωριά παρήγαγαν ελιές, λάδι, χαρούπια, τυριά και κάρβουνα που τα μεταφέραν με ζώα μέσα από μονοπάτια στο λιμάνι, τα φόρτωναν στα καΐκια και από εκεί στον Πειραιά. Το 1973 έφτασε ο δρόμος και το 1976 το ηλεκτρικό ρεύμα. Εκείνη την εποχή το Κυπαρίσσι είχε 17 ταβερνάκια. Ο πατέρας μας αγόρασε το 1990, τον χώρο εδώ, ήταν ένα στανοτόπι. Στην πορεία επειδή ήταν σε ερημικό τόπο φτιάξαμε, νέοι τότε, μια ντισκοτέκ, και όταν σοβαρευτήκαμε το 2005 μπήκαμε σ’ έναν αναπτυξιακό νόμο και φτιάξαμε αυτό που βλέπετε.

Όλοι όσοι δουλεύουν εδώ είμαστε της οικογένειας. Εγώ, ο αδελφός μου Παναγιώτης και η αδελφή μας Ειρήνη. Τα παιδιά μας 9 τον αριθμό δουλεύουν και το καθένα έχει τον ρόλο του πχ. ο Νίκος έχει σπουδάσει ζαχαροπλάστης και φτιάχνει τα γλυκά και τα παγωτά, με γάλα φυσικά δικό μας, κατσικίσιο. Το λάδι είναι από δικές μας ελιές, όπως και αρκετά ζαρζαβατικά. Στο λιμανάκι του Άγιου Νικόλα μπροστά μας, υπάρχουν δυο ψαροκάικα που μας προμηθεύουν ψάρια, αστακούς, χταπόδια, καλαμάρια. Οι πελάτες μας αναγνωρίζουν την προσπάθειά μας και την φιλοξενία μας, έχουμε πολλούς επαναλαμβανόμενους, άλλα και πολλούς που έρχονται με σκάφη από μακριά, για να χαρούν την κουζίνα μας και τις ομορφιές του τόπου μας.»

Το Cavo Kortia, μια οικογενειακής μορφής τουριστική εκμετάλλευση, στο μέσο του πουθενά, – αλλά και στο μέσο του παραδείσου, θα ’λεγε κανείς -, από ανθρώπους του τόπου, αποδεικνύει, ότι η πίστη, το μεράκι και η πολλή δουλειά είναι αρκετά εφόδια για να επιτύχεις και να αναδείξεις την περιοχή σου ως προορισμό.